کارلوس ساورا آتارس (4 ژانویه 1932 - 10 فوریه 2023) کارگردان ، عکاس و نویسنده فیلم اسپانیایی بود. با لوئیس بووئل و پدرو آلمودوار ، وی در بین فیلمسازان بزرگ اسپانیا محسوب می شود. او یک حرفه طولانی و پرکار داشت که بیش از نیم قرن به طول انجامید و فیلم های وی جوایز بین المللی زیادی کسب کردند.

سارا کار خود را در سال 1955 شروع به شورت مستند کرد. وی هنگامی که اولین فیلم بلند خود در جشنواره کن در سال 1960 در جشنواره فیلم کن به نمایش درآمد ، برجسته بین المللی به دست آورد. اگرچه او شروع به فیلمبرداری به عنوان یک نئورئالیست کرد ، اما سارا به فیلم های رمزگذاری شده با استعاره ها و نمادگرایی تغییر یافت تا بتواند سانسور اسپانیایی را بدست آورد. در سال 1966 ، هنگامی که فیلمش هانت در جشنواره بین المللی فیلم برلین برنده خرس نقره ای شد ، به کانون توجه بین المللی شد. در سالهای بعد ، وی به دلیل برخورد سینمایی خود با پاسخ های عاطفی و معنوی به شرایط سیاسی سرکوبگرانه ، شهرت بین المللی را جعل کرد.

تا دهه 1970 ، ساورا بهترین فیلمساز شناخته شده در اسپانیا بود. فیلم های او از دستگاه های روایت پیچیده استفاده می کردند و غالباً بحث برانگیز بودند. وی جوایز ویژه هیئت منصفه را برای پسر عموی آنجلیکا (1973) و Cría Cuervos (1975) در کن کسب کرد و در سال 1979 برای مادر به عنوان 100 سال جایزه اسکار برای بهترین نامزد فیلم زبان خارجی دریافت کرد.

در دهه 1980 ، سارا برای سه گانه فلامنکو - عروسی خون ، کارمن و ال آمور بروجو ، که در آن او محتوای نمایشی و شکل های رقص فلامنکو را با هم ترکیب کرد ، مورد توجه قرار گرفت. کار او همچنان در مسابقات جهانی به نمایش درآمد و جوایز بی شماری کسب کرد. وی دو نامزد برای جوایز آکادمی بهترین فیلم زبان خارجی برای کارمن (1983) و تانگو (1998) دریافت کرد. فیلم های او بیان پیچیده ای از زمان و مکان است که واقعیت را با فانتزی ، گذشته با حال و حافظه با توهم درج می کند. در دو دهه گذشته قرن بیستم ، سارا روی آثار متحد موسیقی ، رقص و تصاویر متمرکز شد.

توضیحات فوق از مقاله ویکی پدیا کارلوس ساورا ، مجوز تحت CC-BY-SA ، لیست کاملی از مشارکت کنندگان در ویکی پدیا.