یک کمدی و ساتیر اپیزودیک، فیلم از بداهه‌پردازی برای نشان دادن برخورد بین خیال و واقعیت در زندگی واقعی استفاده می‌کند. اگرچه به سبک «هللویاه تپه‌ها» (۱۹۶۲) مکاس تصور شده است، اما این یک ساتیر اصیل اسرائیلی است، یک بیان به‌طور علنی شورشی و فردگرایانه که به افسانه‌های مقدس فیلم‌های صهیونیستی قبلی می‌خندد. تکنیک فیلم در فیلم برای به تصویر کشیدن سینما به عنوان بازتاب تخیل استفاده می‌شود، معجزه‌ای بر اساس رویاها و خیالات که ویژگی‌های ملموس به خود می‌گیرد – موازی با معجزه اسرائیل، رویایی که به واقعیت تبدیل شده است. اگرچه موفقیت تجاری نداشته است، اما اهمیت آن فراتر از هر معیاری است، هرچند که همچنان یک آزمایش منحصر به فرد، به‌طور جسورانه غیرتجاری و زیرزمینی، خارج از هر زمینه‌ای در آن دوره میهن‌پرستانه و ایدئولوژیک باقی می‌ماند.