این فیلم زندگی زنان فاحشه در خانه‌های فساد شهر تهران، منطقه‌ای به نام شهر نو را به تصویر می‌کشد. فیلم به‌طور نزدیک به تعدادی از زنان می‌پردازد و نشان می‌دهد که چگونه بار محدودیت‌های اجتماعی آنها را به تسلیم در برابر سرنوشت مشترکشان واداشته است. این فیلم امکان بازآموزی و توسعه برای این زنان را بررسی می‌کند، اما به هیچ وجه واقعیت سخت و بی‌رحمانه را نادیده نمی‌گیرد. این فیلم به نمایندگی از سازمان زنان ایرانی تولید شد و در حین فیلمبرداری بلافاصله ممنوع شد. پس از انقلاب، بخشی از مواد پیدا شد و شیر دل تصمیم گرفت فیلم را با استفاده از عکس‌های مرحوم کاوه گلستان که بیش از ده سال پس از فیلمبرداری گرفته شده بود، به پایان برساند.