عایشه فکر می‌کرد که با عارف، کسی که به‌خوبی زندگی‌اش را تکمیل می‌کند، خوشبختی را یافته است. او بدون تردید تمام موانع، حتی سخت‌ترین‌ها را از سر راه برداشت تا نشان دهد عشقش چقدر بزرگ است. اما در واقع، عشقی که عایشه به آن باور داشت نه‌تنها به او بال پرواز داد، بلکه او را از بالاترین نقطه به زمین انداخت و به جنگل‌هایی بدون هدف مشخص برد. او از خود می‌پرسد آیا تصمیماتی که تا کنون گرفته درست بوده‌اند؟ عشق او به کجا می‌رسد؟ واقعاً خداوند نیکو است، سفر در نینگشیا به عایشه یادآوری کرد که زمان شکلی دیگر از نیکی اوست. و مهم‌ترین بخش، نه آغاز، بلکه پایان است. همیشه پایان.